Het einde komt eraan.

Gister bezoek gehad van twee Nederlandse boys die ons op kwamen zoeken vanuit de organisatie SAMEN en die hadden mijn blog gelezen, maar vonden hem niet echt up-to-date. Waar ze groot gelijk in hadden dus ik ben er maar weer eens aan gaan zitten. Ik moest even goed terug graaien naar alles wat er gebeurd is. De week na mijn blog was vrij heftig. Een kindje van een van de educatoren van Don Bosco was plots overleden. De exacte reden van zijn overlijden blijft erg vaag, maar we kregen te horen dat hij die dag eind van de middag was overleden en die avond was er al een dienst in de kerk. We zijn met het gehele huis erheen gegaan en het gaf een rilling bij iedereen om het kleine witte kistje midden in zo’n grote kerk te zien staan. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik het zusje, die vaak op zaterdag bij Mano Amiga is en mijn ‘Angel’ noemt, alleen bij het kistje stond en er tegen begon te praten. Zeer heftige gebeurtenis. We hebben er een tijdje gezeten en onze condoleance uitgesproken naar de ouders, onze collega’s. De traditie is dat de familie de gehele nacht in de kerk blijft om te waken over het kindje. De volgende dag gingen we met alle kinderen van Mano Amiga naar de begraafplaats. Een ervaring ansicht, want het is gewoon een mini stadje. Met soort mini tombes waar hele families in begraven worden. Overal zijn mannen en vrouwen aan het klussen en schilderen, ook omdat het die week ‘dag van de doden’ zou zijn, maar er werd zelfs ijs en ander soort voedsel verkocht, een heel ander en raar zicht op een begraafplaats. Nadat we met z’n alle bij de kindergrafjes van Mano Amiga waren aangekomen kwam de stoet van ouders, familie en Don Bosco. Pater Octavio gaf een gebed, er werden bloemen bij het kistje gelegd, die direct na het gebed al in de muur werd geschoven. Er was geen muziek, geen moment van afscheid, de muur werd ter plekke dichtgemetseld en het kindje was begraven. Zo intens. Wij als Nederlanders en Duitsers schrokken hier best wel van. Je kindje overlijd en de volgende dag is het al bij je weg, maar het is hier de normale gang van zaken.
Een ander heftig iets wat de normaalste gang van zaken zijn, is de kinderen die weglopen bij Mano Amiga. Het komt nog wel eens voor dat kinderen er tussen uitsneaken, wat echt niet alleen de oudere kinderen doen. De kleinere kunnen er ook tussen uit piepen en niemand die laat zien dat ze zich zorgen maken. Tessa en ik hebben gevraagd wat er met die kinderen gebeurd en of het ergens gemeld wordt? Het wordt aangegeven dat een kind weg gelopen is en als de organisatie (ik heb geen idee hoe ze heten) die de kinderen brengt en ophaalt, toevallig dit kind weer vind dan is er een kans dat het terug komt, maar in de meeste gevallen is het aan zijn lot overgelaten. De gedachten hebben Tess en ik maar snel uitgeschakeld, omdat het idee van een kind op straat, alleen en in het donker verschrikkelijk is. Het enige wat wij kunnen doen is er voor zorgen dat de kinderen zich gelukkig genoeg voelen om te blijven.
Wat wij veel kinderen proberen aan te leren is het bespreken van gevoelens en dat het oké is om boos te zijn, maar dat je er wel over moet praten met elkaar. Helaas is dat erg moeilijk, omdat er weinig educatoren zijn voor de hoeveelheid kinderen. Als er echt ergens over gepraat moet worden, dan moeten Tessa en ik er wel echt achteraan zitten en dan kan het nog 2 dagen duren. Dat ze met elkaar moeten praten is best wel heel erg moeilijk om uit te leggen aan pittige Spaanstalige kinders. Tessa heeft hier enorm veel geduld voor. Ze heeft al een keer bijna een uur naast een kind gezeten om aan te geven dat ze er is, maar zonder tegen hem te praten. De jongen was ontzettend boos en agressief, maar na een half uur ongeveer had hij door dat Tessa er nog steeds was en liet hij haar toe. Hij kon zelf weer mee doen met de activiteit. Onze SPH talenten komen eindelijk naar boven!

Vorige keer had ik verteld over het opzetten van de Engelse les, het is nog steeds in volle gang en je merkt nu pas een beetje dat ze dingen daadwerkelijk onthouden en toepassen. We worden door veel kinderen van de les ’s ochtends begroet in het Engels en als we ’s avonds voor het slapen naar huis gaan wensen ze ons een goede nacht in het Engels. Ze vragen hoe het met ons gaat in het Engels. Super leuk om hun enthousiasme te zien. In het begin was hun Engels totaal niet te verstaan, want de uitspraken zijn voor de kids wat Arabisch voor ons is. De letter ‘V’ spreken ze hieruit als een ‘B’. Het is dan ook wel heel moeilijk om compleet andere letters en klanken te leren. Dus Tessa en ik staan vaak als debielen de uitspraken voor te doen en allerlei ezelsbruggetjes bedacht voor letters. Daarnaast hebben we voor het studeren allerlei creatieve spelletjes bedacht. We hebben memorie gemaakt over alle onderdelen van je hoofd, een memorie van het gehele lijf, van de kleuren en van fruit. We hebben een pop gecreëerd die je allerlei kledingstukken aan kan laten trekken, waardoor ze kleren en kleuren kunnen leren! Door creatief bezig te zijn blijven ze gemotiveerd en is er ook een beetje variatie!(zie foto’s)

Verder hebben we uiteraard weer wat uitjes gedaan. We gingen mega enthousiast naar een rivier in de stad met een aantal uit het huis, want dat bleek de plek te zijn. Nou is dat dus alleen in het weekend en het is meer een plasje water dan een rivier. Alleen je billen werden nat als je erin ging zitten. We hebben als kleine kinderen in het water zitten spetteren, maar ons prima vermaakt. Een aantal kinderen die paard rij tochtjes verhuurde kwamen met ons zwemmen, want er was verder toch niks te doen! Weinig water en bewolking, maar allemaal snoeihard verbrand. Ik ging na twee dagen al vervelen en de kinderen dachten dat ik een enge ziekte had op mijn schouder. Uitleggen aan donkere kindjes dat je rood wordt van de zon en dat dit dan kan gebeuren… Ze vinden het ook nog steeds ontzettend leuk dat als je een vinger op mijn arm duwt dat er dan een witte stip ontstaat en als je het snel doet je zelfs een smiley in mijn arm kan tekenen. De kleintjes gaan zelfs zo ver dat ze allerlei voorwerpen op je armen en benen gaan duwen om te kijken of dat ook een witte afdruk geeft. Geniaal kinderen!!

Ook zijn wij als Madrina’s met onze ‘ahijados’ (peetkinders) naar de ‘Zoologica’ geweest, de dierentuin!! Het is de traditie om als peetmoeder je kinderen een dagje uit te nemen. Wij dachten laten we al onze kinderen meenemen, aangezien we beide Madrina zijn van twee kinderen, en dan een dagje uit voor ze allemaal in een keer. Judith onze huisgenote en mede volunteer bij Mano Amiga had er ook twee dus drie blanken meiden op stap met zes kinders naar de dierentuin. We hadden nog een extra kind meegenomen Milagros, omdat zij een van de kinderen is die veel alleen is, omdat ze zwanger is, en ze binnenkort weg zou gaan en wij haar nog een leuk uitje gunden voordat ze aan haar moederschap zou gaan beginnen. Een geniale dierentuin zonder olifanten, giraffen en leeuwen, maar ontzettend veel apen en kat achtige dieren, slangen en spinnen en een beer! Zolang de kinderen zich vermaakte vonden wij het allemaal best. Ze waren dolgelukkig vooral de kleintjes. En vandaag gaan we shoppen met onze oudere kinderen. Die hebben zondag hun ‘confirmation’ (Ik geloof dat ik nog nooit in mijn leven zoveel met het geloof bezig ben geweest). We gaan schoenen en jurken uitzoeken en lekker meiden dingen doen, waar ze zelf ook stiekem wel een beetje aan toe zijn. Zondag is het feest op Don Bosco voor alle kinderen dus wordt een top dagje en we hopen die avond ook nog een van de belangrijkste voetbalmaches van Santa Cruz te kunnen zien in het stadion. Nog genoeg te doen in een korte tijd van ongeveer een week, maar we gaan nog even volle bak genieten van de kids voordat we afscheid van ze moeten gaan nemen en ons volgende avontuur gaat beginnen!!