Even bijpraten
Door: Veerle
Blijf op de hoogte en volg Veerle
16 Oktober 2014 | Bolivia, Santa Cruz de la Sierra
Weer genoeg gebeurd in de afgelopen weken. Maar allereerst zal ik beginnen met het heerlijke eten zoals belooft. De gemiddelde BMI ligt hier een stuk hoger, ook wel ze zijn gewoon dik! Ik denk dat dat komt omdat ze 3 verschillende kooldraden bij ieder gerecht eten. Dan heb ik het over aardappelen, rijst en macaroni (wat hier overigens gebakken wordt en niet gekookt). Het liefst doen ze twee van de drie door een gerecht. Als we hier een soepje eten is het bouillon met rijst, aardappelen en als je een beetje goed kan zoeken zie je wat gedoneerde groenten, als je geluk hebt. De groentes zijn meestal de afdankertjes die ze per dag krijgen dus er zit vaak weinig smaak aan. Door bijna ieder gerecht doen ze wel iets van vlees maar bijna altijd Pollo, ook wel de famous kip. Om de kinderen zeer blij te maken zit er af en toe potten van de kip door de soep, en als ik het dan over poten heb dan bedoel ik letterlijk de poot met nagels, huid en al, dus niet de dij van de kip. De eerste keer dat ik dat op mijn bord kreeg schoten de kids aan mijn tafel hard in de lach, mijn gezicht beschreef weer eens hoe ik erover dacht. Vriendelijk heb ik mijn gigantische poot afgestaan aan de kids die er letterlijk ruzie om maakte. Maar de kinderen lagen bijna op de grond toen ze mijn gezicht zagen bij het eten van de poot. De gehele poot met huid, nagels, botjes en al gaat die kleine mondjes in. Ze peuteren met hun vingers de nagels en de botjes in hun mond eruit. Niet het meest smakelijke gezicht. Gelukkig konden de kinderen er om lachen en zullen ze nooit meer hun delicatessen van kippenpoten aan mij afstaan. Soms zit er ook wat ‘Carne”/vlees in. Bij dit moet je denken aan een grote homp bot met vet en misschien wat vlees, maar ik zie het niet echt. Hier knagen ze met liefde op en ik sta hem uiteraard ook met liefde af. Gelukkig krijgen we ook wel eens alleen rijst met soms een vorm van sla en een soort van worstje waar je denk ik iemand mee dood kan werpen. Die zijn zo hard en plasticachtig, niet te doen. Ze hebben wel een vrij normaal ontbijt, die vaak bestaat uit thee, warme melk, of andere dikke donkere goedjes, waarvan we hebben geprobeerd te vragen wat het was, maar waar we geen idee van hebben. Ze zijn in ieder geval allemaal mierzoet, zo zoet dat je kiezen er letterlijk bij uitvallen. Bij de kinderen dan, want die hebben me een partij zwarte gaten. Ondanks dat ze de tanden poetsen, twee keer per dag. Maar het verbaast ons niks met de eeuwige zoetigheid hier. Walhalla voor kinderen.
We hebben ook al een hoop gedaan. Allereerst zijn we een activiteit gaan opzetten: Engelse les. Voor school moeten we een onderzoek maken over Mano Amiga. Hieruit is gebleken dat de kinderen erg leergierig zijn en veel dingen, eigenlijk alles, in het Engels willen weten. Dit gaf ons het idee om Engels op te zetten. Don Bosco heeft het hele jaar door vrijwilligers, dus het is een project wat sustainable is, andere vrijwilligers kunnen ons werk voortzetten. Het was even klungelen de eerste les, maar we krijgen langzaam onze draai in het lesgeven. En de kinderen zijn mega enthousiast!! Ze roepen alle woordjes en zinnetjes die ze van ons leren. Tot nu toe hebben we enkel de meiden, de jongens blijven maar vragen wanneer ze aan de beurt zijn. Nu hebben we geregeld dat we deze week ook de jongens les kunnen geven. Daar hebben we ook ontzettend veel zin in, vooral omdat de kinderen zelf zo ontzettend enthousiast zijn.
Dan hebben we ook al een paar leuke uitstapjes gemaakt. Ik ben 2 weken geleden naar een voetbaltoernooi voor de grotere meiden van Mano Amiga gegaan. Tessa was al een dag goed ziek, dus ik stond er alleen voor. Wat ik best wel spannend vond, want Tessa spreekt het beste Spaans van ons tweetjes en die meiden die lopen nogal graag weg bij uitstapjes, zodat ze naar hun vriendjes kunnen. Dus ik was enorm bang, dat ik met zeven meiden heen zou gaan en met vier meiden terug zou komen. Nou werd ik van tevoren gewaarschuwd over de meiden, maar toen we daar eenmaal aankwamen waren ze in het begin juist erg veel bij mij. Er liepen dan ook bijna alleen maar jongens rond, in de loop van de dag stonden ze dan ook flink te flirten, maar ze bleven in de buurt zodat ik ook veilig met zeven meiden thuis kwam. Het toernooi was goed geregeld, ze moesten alleen ook tegen meiden van gewone scholen. De meiden van Mano Amiga zijn fel in hun doen en laten en dat was dan ook goed terug te zien op het voetbalveld. De meiden die eerste zijn geworden waren voetbalmeiden in volledige uniformen en duidelijke ervaring met voetbaltraining. Mijn meiden hadden wel dezelfde shirts aan en verder legging en dichte schoenen. Toen een van mijn meisjes tegen een meid van de tegenpartij aantrapte, per ongeluk, was het dan ook meteen bonje. Zij vond dat ze sorry moest zeggen en mijn meiden vonden dat onzin. Was even lastig, maar we hebben de dag goed afgesloten en zijn tweede geworden. Als prijs kregen we voetbalbroekjes. De meiden en ik waren mega trots. Iets typisch Boliviaans was dan weer dat we om 4 uur terug zouden zijn, maar dat we uiteindelijk pas om 6 uur in een snikhete overvolle bus zaten.
Tessa en ik zijn deze week tot Madrina’s benoemd. Ook wel Peetmoeder. Ja wie had dat ook gedacht. Na de Rosario, het gebed (die we overigens al hardop meebleren) , werd er in de kring ineens van alles besproken en naar mij gewezen en Daniel werd benoemd. Er werd aan mij wat gevraagd en ik zei maar een beetje ‘si’ en ‘no’ zoals ik dat wel vaker doe, en toen ineens was ik een Madrina. Vervolgens werd Tessa bestormd door allerlei kinderen die wouden dat ze haar Madrina werd. Ze koos Laura, een meisje waar ze veel mee samenwerkt en die gek is op Tess. We hadden nog geen idee wat het inhield, maar toen we het eenmaal vroegen aan Padre Henk werd ons uitgelegd dat we een soort Peetmoeder zijn en de kinderen nieuwe kleren moeten geven voor hun ‘Bautismo’. Als ze worden gedoopt staan wij bij ze en geven ze nieuwe outfits voor de bijzondere dag. We zijn met de kids naar de markt gegaan en hebben outfits met ze uitgezocht. We hebben ze volledig zelf laten kiezen wat ze mooi vonden, omdat het hun dag is. De Bautismo zelf was afgelopen zaterdag, tijdens de mis. Iedereen was netjes gekleed en er werd ontzettend veel dingen in het Spaans verteld en veel Spaanse godsdienst liederen gezongen, waarvan Tessa en ik er al een aantal kennen, omdat ze veel gezongen worden door de kids. Daarna moesten de kinderen die gedoopt zouden worden in een lange rij staan en werden ze een voor een gedoopt met hun Madrina of Padrina aan hun zijden. Na de mis mochten alle Madrina’s en Padrina’s mee naar Mano Amiga en was de salon omgetoverd in een witte zaal met een roze en blauwe Christelijke taart. Ieder kind mocht een Madrina of Padrina mee naar binnen nemen en iedereen kreeg een hapje en een drankje en een stuk van de moeilijke heftige zoete taart, met vanille en chocolade ijs door de taart heen. Geen idee hoe Daniel zijn stuk en mijn halve stuk taart naar binnen heeft gewerkt. Ze vonden het in ieder geval een super dag en ik en Tess ook. De traditie is dat de Madrina/Padrina het kind een dagje uit geeft. We hebben besloten om met Judith, Lucas (andere vrijwilligers), Tess en ik samen onze kinderen mee te nemen naar ‘Zoologica’ ook wel de dierentuin. Dit gaan we volgende week doen.
We zijn zelf ook dagjes weg geweest. Vorige week zijn we naar Samaipata gegaan voor 2 daagjes. Het was niet zo goed weer, maar we hebben genoten van de koelte en vooral stilte en de eeuwige rust die het uitstraalde. Het is een klein dorpje waar voornamelijk jonge backpackers komen. We zijn de eerste dag naar watervallen gegaan en hebben heerlijk gewandeld en gezwommen. Iets waar Tessa en ik op dat moment heel erg aan toe waren. We waren net twee kleine puppies die alle kanten op sprongen. Na een heerlijke koele nacht (sinds weken) zijn we een trekking gaan maken met z’n 5en door het natuurgebied bij Samaipata. Het was snikheet het eerste uur. Een prachtige wandeling door bergen en natuur met een hilarische gids. Toen we wat meer door de jungle gingen en even wat wilden drinken, kwam er letterlijk uit het niets een stortbui. En nee niet zo lekker moessontje die zo weg is, nee een stortbui die voor het komende uur niet meer ophield. Glibberend door de modder konden we er allemaal gelukkig om lachen. Toen we na 2,5 uur lopen gingen lunchen was het dan ook even droog. We hadden de broodjes nog niet op of er kwam een keiharde donder. We hebben de rest van de tocht door stromende regen en onweer gelopen langs water en door jungle. Iets waarbij ze in Nederland een hartaanval zouden krijgen, maar wat hier gewoon de enige weg is. Sommige van onze groep vonden het wat minder, maar ik zag er wel de humor van in. Thuisgekomen was het uiteraard gestopt met regenen en konden we gelukkig nog een uurtje in de zon liggen.
Na een nieuwe week werken zijn we afgelopen vrijdag naar ‘Lomos de Arena’ gegaan. Een soort woestijn vlakte net buiten de stad met een mini oase erin. Hier hebben we gesandboard in de snikhete hitte met continue zandstraling, maar het was geniaal! Heerlijk gelachen en daarna een smerige mini oase afgekoeld. Precies wat we nodig hadden om weer hard aan de slag te gaan!
We hebben ook al een hoop gedaan. Allereerst zijn we een activiteit gaan opzetten: Engelse les. Voor school moeten we een onderzoek maken over Mano Amiga. Hieruit is gebleken dat de kinderen erg leergierig zijn en veel dingen, eigenlijk alles, in het Engels willen weten. Dit gaf ons het idee om Engels op te zetten. Don Bosco heeft het hele jaar door vrijwilligers, dus het is een project wat sustainable is, andere vrijwilligers kunnen ons werk voortzetten. Het was even klungelen de eerste les, maar we krijgen langzaam onze draai in het lesgeven. En de kinderen zijn mega enthousiast!! Ze roepen alle woordjes en zinnetjes die ze van ons leren. Tot nu toe hebben we enkel de meiden, de jongens blijven maar vragen wanneer ze aan de beurt zijn. Nu hebben we geregeld dat we deze week ook de jongens les kunnen geven. Daar hebben we ook ontzettend veel zin in, vooral omdat de kinderen zelf zo ontzettend enthousiast zijn.
Dan hebben we ook al een paar leuke uitstapjes gemaakt. Ik ben 2 weken geleden naar een voetbaltoernooi voor de grotere meiden van Mano Amiga gegaan. Tessa was al een dag goed ziek, dus ik stond er alleen voor. Wat ik best wel spannend vond, want Tessa spreekt het beste Spaans van ons tweetjes en die meiden die lopen nogal graag weg bij uitstapjes, zodat ze naar hun vriendjes kunnen. Dus ik was enorm bang, dat ik met zeven meiden heen zou gaan en met vier meiden terug zou komen. Nou werd ik van tevoren gewaarschuwd over de meiden, maar toen we daar eenmaal aankwamen waren ze in het begin juist erg veel bij mij. Er liepen dan ook bijna alleen maar jongens rond, in de loop van de dag stonden ze dan ook flink te flirten, maar ze bleven in de buurt zodat ik ook veilig met zeven meiden thuis kwam. Het toernooi was goed geregeld, ze moesten alleen ook tegen meiden van gewone scholen. De meiden van Mano Amiga zijn fel in hun doen en laten en dat was dan ook goed terug te zien op het voetbalveld. De meiden die eerste zijn geworden waren voetbalmeiden in volledige uniformen en duidelijke ervaring met voetbaltraining. Mijn meiden hadden wel dezelfde shirts aan en verder legging en dichte schoenen. Toen een van mijn meisjes tegen een meid van de tegenpartij aantrapte, per ongeluk, was het dan ook meteen bonje. Zij vond dat ze sorry moest zeggen en mijn meiden vonden dat onzin. Was even lastig, maar we hebben de dag goed afgesloten en zijn tweede geworden. Als prijs kregen we voetbalbroekjes. De meiden en ik waren mega trots. Iets typisch Boliviaans was dan weer dat we om 4 uur terug zouden zijn, maar dat we uiteindelijk pas om 6 uur in een snikhete overvolle bus zaten.
Tessa en ik zijn deze week tot Madrina’s benoemd. Ook wel Peetmoeder. Ja wie had dat ook gedacht. Na de Rosario, het gebed (die we overigens al hardop meebleren) , werd er in de kring ineens van alles besproken en naar mij gewezen en Daniel werd benoemd. Er werd aan mij wat gevraagd en ik zei maar een beetje ‘si’ en ‘no’ zoals ik dat wel vaker doe, en toen ineens was ik een Madrina. Vervolgens werd Tessa bestormd door allerlei kinderen die wouden dat ze haar Madrina werd. Ze koos Laura, een meisje waar ze veel mee samenwerkt en die gek is op Tess. We hadden nog geen idee wat het inhield, maar toen we het eenmaal vroegen aan Padre Henk werd ons uitgelegd dat we een soort Peetmoeder zijn en de kinderen nieuwe kleren moeten geven voor hun ‘Bautismo’. Als ze worden gedoopt staan wij bij ze en geven ze nieuwe outfits voor de bijzondere dag. We zijn met de kids naar de markt gegaan en hebben outfits met ze uitgezocht. We hebben ze volledig zelf laten kiezen wat ze mooi vonden, omdat het hun dag is. De Bautismo zelf was afgelopen zaterdag, tijdens de mis. Iedereen was netjes gekleed en er werd ontzettend veel dingen in het Spaans verteld en veel Spaanse godsdienst liederen gezongen, waarvan Tessa en ik er al een aantal kennen, omdat ze veel gezongen worden door de kids. Daarna moesten de kinderen die gedoopt zouden worden in een lange rij staan en werden ze een voor een gedoopt met hun Madrina of Padrina aan hun zijden. Na de mis mochten alle Madrina’s en Padrina’s mee naar Mano Amiga en was de salon omgetoverd in een witte zaal met een roze en blauwe Christelijke taart. Ieder kind mocht een Madrina of Padrina mee naar binnen nemen en iedereen kreeg een hapje en een drankje en een stuk van de moeilijke heftige zoete taart, met vanille en chocolade ijs door de taart heen. Geen idee hoe Daniel zijn stuk en mijn halve stuk taart naar binnen heeft gewerkt. Ze vonden het in ieder geval een super dag en ik en Tess ook. De traditie is dat de Madrina/Padrina het kind een dagje uit geeft. We hebben besloten om met Judith, Lucas (andere vrijwilligers), Tess en ik samen onze kinderen mee te nemen naar ‘Zoologica’ ook wel de dierentuin. Dit gaan we volgende week doen.
We zijn zelf ook dagjes weg geweest. Vorige week zijn we naar Samaipata gegaan voor 2 daagjes. Het was niet zo goed weer, maar we hebben genoten van de koelte en vooral stilte en de eeuwige rust die het uitstraalde. Het is een klein dorpje waar voornamelijk jonge backpackers komen. We zijn de eerste dag naar watervallen gegaan en hebben heerlijk gewandeld en gezwommen. Iets waar Tessa en ik op dat moment heel erg aan toe waren. We waren net twee kleine puppies die alle kanten op sprongen. Na een heerlijke koele nacht (sinds weken) zijn we een trekking gaan maken met z’n 5en door het natuurgebied bij Samaipata. Het was snikheet het eerste uur. Een prachtige wandeling door bergen en natuur met een hilarische gids. Toen we wat meer door de jungle gingen en even wat wilden drinken, kwam er letterlijk uit het niets een stortbui. En nee niet zo lekker moessontje die zo weg is, nee een stortbui die voor het komende uur niet meer ophield. Glibberend door de modder konden we er allemaal gelukkig om lachen. Toen we na 2,5 uur lopen gingen lunchen was het dan ook even droog. We hadden de broodjes nog niet op of er kwam een keiharde donder. We hebben de rest van de tocht door stromende regen en onweer gelopen langs water en door jungle. Iets waarbij ze in Nederland een hartaanval zouden krijgen, maar wat hier gewoon de enige weg is. Sommige van onze groep vonden het wat minder, maar ik zag er wel de humor van in. Thuisgekomen was het uiteraard gestopt met regenen en konden we gelukkig nog een uurtje in de zon liggen.
Na een nieuwe week werken zijn we afgelopen vrijdag naar ‘Lomos de Arena’ gegaan. Een soort woestijn vlakte net buiten de stad met een mini oase erin. Hier hebben we gesandboard in de snikhete hitte met continue zandstraling, maar het was geniaal! Heerlijk gelachen en daarna een smerige mini oase afgekoeld. Precies wat we nodig hadden om weer hard aan de slag te gaan!
-
16 Oktober 2014 - 21:16
Nick:
Hey schatje. Het is weer een geweldig verhaal en je vertelt weer op een smeuïge manier over jullie belevenissen. Ik ben jaloers en zou dit ook graag zelf beleven. En ik ben denk ik niet de enige. Oké goed de kippenpoten sla ik ook maar over. Liefs xxx -
16 Oktober 2014 - 21:21
Nick:
Leuke, mooie foto's trouwens! -
16 Oktober 2014 - 22:47
:
Leuk verslag Veerle! Het eten is herkenbaar, hier is ook alles met vlees haha. Heel veel plezier nog!! Groetjes uit Argentina :). X Michelle -
17 Oktober 2014 - 19:34
Frank Gommers:
Super cool dat je dit doet Veerle! Een hele uitdaging, leuk dat je hier je verhaal ook opschrijft. Heel veel succes daar nog :) -
18 Oktober 2014 - 17:11
Marie-Louise Roksnoer:
Weer genoten van je verhaal. Wat zullen jullie NL straks een saai land vinden! Heel veel (werk)plezier daar. -
18 Oktober 2014 - 22:51
Elsje Verpalen :
Lieve Veerle wat een geweldig verslag wat kun jij smakelijk vertellen ik heb er van genoten! Je mag wel uit kijken dat je niet vel over been thuis komt!! Geniet van het prachtige land en jouw kindertjes ik zou er wel bij willem zijn!!! Ik zie weer uit naar je volgende verhaal heel veel succes gr aan Tessa en alle kindertjes dikke kus Elsje leuke foto, s!!! -
19 Oktober 2014 - 11:19
Kim:
Geweldig om je reisverslag weer te lezen! Ik zag het kippenpootje al helemaal voor me ieeeeeee! Ik ben heel trots op je en ga zo door!! Have fun dikke kus -
20 Oktober 2014 - 21:13
Ien:
Hey Veerle,
Wat een leuk verhaal weer en wat een andere wereld he?
Geweldig dan de kinderen zo gek zijn op jullie, dat zegt genoeg over hoe jullie met ze omgaan!
Het zal niet altijd meevallen denk ik, maar je ziet er vaak ook wel de humor van in, goed hoor..
Wat je nu meemaakt zal je nooit meer vergeten.
en straks thuis...echt lekker eten!
Nu vooral genieten van alles wat je meemaakt.
veel liefs van Ien
-
22 Oktober 2014 - 08:00
Willeke:
Hoi meisjes, wat leuk om dit hele verhaal weer te lezen. Ik blijf via Tessa natuurlijk ook goed op de hoogte, maar jij weet er toch weer een andere leuke draai aan te geven. Ik vind het ook fijn om te merken dat jullie goed voor elkaar zorgen!
Jullie maken wat mee, geweldig. En volgens mij is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar jullie zijn echte bikkels, echt waar!!
Veel liefs!!!
-
22 Oktober 2014 - 09:43
Lot:
Veertje!
Wat een verhaal weer! Als je thuis bent ga ik al je lekkere favorietje maaltjes maken!
Super goed dat je dit doet en volgens mij leer je er zoveel van. Super trots op je!
Fijne verjaardag vandaag droppie!
Dikke kus <3 mis je -
27 Oktober 2014 - 23:35
Frank Van Den Bosch:
donderdag is de kippenboer weer op de markt ik ga dan geamputeerde kippenpoten kopen. smeer ze in met mosterd en zal bij het eten aan jullie denken
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
